was het niet dat daar ergens wolven
in de nacht die er geen was,
in de put die er geen was,
in de vlakte die er geen was, huilden?
was het niet, dat daar ergens,
in mij, die er niet was, wolven woonden,
dat ze huilden in de put die er wel was,
uitgestrekt tot boven mijn oren.
Dat ze renden in de vlakte die er wel was,
tot diep in mijn pezen.
Moet het hebben laten liggen,
de nacht dat hun zachte voetzolen op mijn slapen renden,
Moet het hebben laten gebeuren,
de put waaruit ze wegstoven,
Moet het hebben laten veranderen,
de vlakte die diep werd,
en wild,
tot in mijn huid en wolvenharen.
Hilde Droogné
 |
| Foto: Aimé, Claus, fotoreeks 'Something somewhere happend in Ghent'. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten