in vroeger
op zoek naar hart,
en beenderen gevonden
met merg.
Ze spraken
ze lachten
ze klepperden
om mij
die naar hen keek,
hoe ze een vreugdedans
slaakten
om het voorbije
in mij.
Hoe ze een knipoog
slaakten
om het toekomstige
in mij,
die de jonge kansen
in het ootje nam,
en op haar knieën
op de aarde
voorover buigt.
Ze tasten
in het rond
in het duister
naar mijn kansen,
graven ze begerig
terug op,
gooien me
ze toe,
waar ik blind
naar grabbel
in de aarde,
onder de stenen,
en merg vind,
en een beetje
hart,
waar ik op
kan teren,
een leven lang,
ziend.
Hilde Droogné
 |
Hilde Droogné,
uit fotoarchief ‘mijn familie’
|
