Straks is het

straks is het stil
is het donker
is het donderend stil

straks is het ruis
is het licht
is het lichtend ruis

straks is het vallen
is het opstaand
vallen
niet om het even

straks is het even
voor even
een echo van vannacht

tot het
stilstaat en donkert
ruist en licht
flitst en laait
ligt en droomt
en opstaat

Straks is het opengebroken
uitgebroken
aangebroken
straks!

Hilde Droogné

Foto: Hilde Droogné. Tobe De Wildeman.

Graflied voor mijn moeder

dat je adem gaf
aan mij
dat je huid gaf
aan mij
dat je licht gaf
aan mij
dat je donker gaf
aan mij
dat je lach gaf
aan mij
dat je tranen gaf
aan mij
dat je rust gaf
aan mij
dat je onrust gaf
aan mij
dat je weg gaf
aan mij
dat je terug gaf
aan mij
Jezelf
aan mij
aan mij
aan mij

dat je ook aarde gaf
aan mij
en weggaan
aan mij
en graf gaf
aan mij
en bloemen gaf
aan mij
om in te planten
aan jou
in mijn kleine kinderhand
uitgestoken
naar jou
in jouw hand
uitgestoken
naar mij
in mijn handen, de jouwe
de jouwe, de mijne

dat je daarom ademt in mij
licht in mij
donkert in mij
lacht in mij
traant in mij
rust in mij
onrust in mij
weg in mij
terug in mij, aardt
en bloeit,

Samen,
in mij,
jij.

Hilde Droogné Jeannine Robberechts+

Foto: Hilde Droogné. Jeannine Robberechts, mijn moeder, 2002. Fotonegatief ingescand na haar dood van toen, door mij te vroeg geopend filmpje.

'Het is', niet is

'Het is', niet is
niet meer, dan dat
voorbij
voor later

is
jij en ik
die voorbij kwamen in het later
is, niet is
altijd geweest
meer dan dat
jij en ik
en samen

'Alleen is', is bullshit
is nu
concreet tot in mijn huid
die ademt en prikkelt,
niet in staat te verdwijnen
is huid en haar en ruiken en proeven en dansen
tot in de poriën van je ziel

is
meer dan dat
in dood en verdwijnen
en kou,
voor nu, voor even
tot het opnieuw
in plooien valt,
niet is, welles,
warm is meer dan is.

Hilde Droogné

                                         Foto: Bert Droogné, uit fotoarchief 'mijn familie', 1987