Hoorde je
dat de genen zich roeren
zich omkeren in je ruggemerg?
Hoorde je
dat de stilte luider wordt
niet meer tegenhoudt
de overeenkomsten
en de twijfel?
Hoorde je
dat de blik dieper wordt,
in je graaft,
steeds dieper in je graaft,
en je ogen tevoorschijn
tovert?
Hoorde je dat het sterven
nabij is?
Telkens anders,
telkens opnieuw,
telkens zij,
telkens jij?
Hoorde je
dat Je ruggemerg zich omkeerde
in je graf?
Hoorde je jezelf,
die stil werd,
En toen, en toen, en toen,
het nog lang verder ging?
Hoorde je het?
Je zal zien.
Hilde Droogné
