onder mijn huid,
het is lang geleden dat het daar ontstond,
Lichtblauw gespikkeld.
Het is lang geleden dat ik daar stond,
en niet alleen.
Een grot deed mij knielen.
Het is lang geleden dat het ovaal mij omvatte, en barstte.
en ik wegliep tussen de puntige rotsen door.
Bomen wuifden me koelte toe,
terwijl ik ontsnapte aan mijn eigenste huid.
Gespikkeld klaterde mijn borst open,
vanuit de grot terwijl aarde mijn schaal opat.
Het is lang geleden,
Het is lang geleden dat ik er aanklopte,
koele aarde omvatte mij.
En ik verscheen op blote voeten.
Hilde Droogné
 |
| Foto: Hilde Droogné |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten