Ik sta hier bij de bomen die vallen (uitgeschreven tekst bij filmopname 'Ik sta hier bij de bomen die vallen.)

Ik sta hier bij de bomen die vallen
ik sta hier en kijk
ik sta hier bij de bomen die vallen
bij de bomen die mooi en sterk waren,
en die vallen

ik sta hier bij de bomen
om de bomen te steunen

ik sta hier om hen te steunen in het vallen,
in het moeten vallen,
omdat de wereld er zo heeft over beslist

ik sta hier om hen te steunen
in het loslaten van deze grond
in het loslaten van deze grond
die voor hen goed is

ik sta hier om de bomen te steunen
ik sta hier om de bomen te steunen
en de steun van de bomen te vragen die vallen

ik sta hier om de steun van de bomen te vragen die vallen,
want ook ik val,
ook ik val,
ook ik val
zoals de bomen
omdat de wereld er zo heeft over beslist

ik sta hier om de bomen te steunen
Ik sta hier om de steun van de bomen te krijgen die vallen
die vallen om een ander leven tegemoet te vallen
die vallen om een ander leven tegemoet te vallen,
zodat ik mijn eigen leven tegemoet val

ik sta hier om de bomen in mijzelf te steunen
om te leren van het vallen
en te leren van het veranderen

ik sta hier om te leren dat niets verdwijnt
niets, niets verdwijnt
dat alles is zoals het moet zijn
en dat het niet verdwijnt
dat het gewoon anders wordt

ik sta hier
ik sta hier bij de bomen
ik sta hier bij de bomen in de regen die valt
in de regen die valt zoals de bomen vallen
zoals de boomstammen vallen op de aarde

ik sta hier
ik sta hier bij het tractorgeweld
ik sta hier bij het razen van de motor

ik sta hier, en kijk, en zie, en observeer,
en luister, en voel
en niets, niets verdwijnt van dat alles

ik sta hier, na mijn ontslag
en kijk, blijf kijken,
en neem het aan,
het vallen
ik neem het aan,
het loslaten,
ik neem het aan om anders te worden

en ik zal anders worden
met de steun van de gevallen bomen
ik zal anders worden
met de steun van de gevallen bomen
dat het niet voor niets is geweest
dat vallen
dat vallen van mijzelf en van de bomen

het is niet voor niets geweest
ik verdwijn niet, de bomen verdwijnen niet
ik neem ze mee,
ik neem het allemaal mee,
en geeft het een plek
geef het een plek in mijn leven
geef het een plek zodat het niet verdwijnt
maar zin heeft
zin heeft om te veranderen
zin heeft om te vallen
zin heeft om te vallen

iets, niets valt zomaar
niets valt zomaar.

Hilde Droogné

Ik sta hier bij de bomen die vallen.

Ik maakte het volgende filmpje: 'Ik sta hier bij de bomen die vallen.'

Meer info over 'Ik sta hier bij de bomen die vallen.' 

Poëzie, en performance: Hilde Droogné
Opname gemaakt bij het omzagen van bomen, omwille van de renovatieplannen van het KMMA 

(Koninklijk Museum voor Midden-Afrika), 

Tervuren, België, oktober 2013 (waarbij ook mensen ontslagen werden).

Kan het niet geloven

Kan het niet geloven dat
de vogels uit mijn handen vliegen
dat ze verder vliegen
met het zaad uit mijn handen

Dat ze het verspreiden onder hun vleugels
waar ze maretakken

laten groeien,
en grote bomen
die wind vangen,
en riet dat plooit.

Kan het niet geloven
dat dit me allemaal zal koesteren
terwijl ik eieren broed
in een nest
van hun takken,
verscholen
voor de koekoek
tot ze zullen uitvliegen
en zaad verspreiden
van de bomen die me
koesteren.

Kan het niet geloven
dat ik dat mag doen
zaad verspreiden van het groeien.

Mijn takken blozen
Ik sla mijn vleugels uit
vanop mijn handen
die ze uitwuiven.

Hilde Droogné

Vermoeden dat het ergens ligt te wachten

Vermoeden
dat het ergens ligt,
ergens ligt
te wachten op
het ondergaan
van de zon,
en de nacht die komt.

vermoeden
dat het gaat dansen,
dansen op mijn stem
die zich laat horen
in de nacht
terwijl de maan
opstaat.

Vermoeden
dat het moet waken
opdat er voldoende sterren
zouden vallen,
doden waken
opdat er voldoende stemmen
zouden opstaan.

Vermoeden
dat ik daar ergens bij lig
te wachten
op het ondergaan
van de zon
en de nacht die komt.

Vermoeden
dat ik ga dansen op mijn stem
die zich eindelijk laat horen
in de nacht
terwijl de maan
opstaat.

Vermoeden
dat ik mee waak
opdat er voldoende sterren
in mijn ogen zouden vallen,
dat ik mee doden waak,
opdat er voldoende stemmen
uit mijn borstkas
zouden opstaan.

Vermoeden
de zon, en sterren, en maan
die dwarrelen uit mijn stem,
dag en nacht.

Hilde Droogné

Foto: Hilde Droogné

Heb gekeken naar de wolken

Heb gekeken naar de wolken
en hun onweer gehoord
heb gekeken naar de onweerswolken
en hun grilligheid gesmaakt
heb gekeken naar de grillige wolken
en hun beweeglijkheid betast
heb gekeken naar de bewegelijke wolken
en hun vrijheid verlangt
heb gekeken naar de vrije wolken
en hun zeggen verkend
heb geluisterd
hoe ze werelden bewerken:
oude verdampen
nieuwe tevoorschijn regenen.

Heb gekeken naar de wolken
heb met ze meegeblazen:
bolle wangen zacht en hard,
opdat het oude
verdampt tot nieuwe
schapenwolken
waar blauw
tussendoor
piept.

Hilde Droogné

Foto: Hilde Droogné

Heb gewacht op het stromen van de woorden

Heb gewacht op het stromen
van de woorden uit mijn ziel.
Heb gewacht op het stromen
van de woorden uit mijn laden.
Heb gewacht op de woorden
die stromen uit mijn bloed.
Heb gewacht op de woorden
die stromen uit talloze draadloze netwerken.

Ze liepen langzaam over de rand,
alsof ze eindeloos  over
me heen stroomden,
en ik erin baadde.

Heb gewacht op het wegebben
van de woorden uit mijn ziel.
Heb gewacht op het wegebben
van de woorden uit mijn laden.
Heb gewacht op de woorden
die wegebben uit mijn bloed.
Heb gewacht op de woorden
die wegebben uit talloze draadloze netwerken.

Ze blijven wegebben
in de emmer van mijn hoofd die ze opvangt.
ze blijven er mijn hoofd overstromen
zetten er alles onder water
en fluisteren onzegbare dingen
die ik koester.

Ze komen en gaan,
en ik baad en wacht,
tot de volgende zondvloed
die mij onder water zet.

Hilde Droogné

Foto: Hilde Droogné

Lig je daar

Zelfportretten Hilde Droogné

Lig je daar

Lig je daar,

offer in 

foetushouding,

lig je daar

zonder dak

en alleen?

Zonder dak,

als was je 

reeds graf

en alleen?

Lig je daar

stil verscholen

je honger

weg te dorsten?

Offer 

in foetushouding,

Lig je daar

mummie te worden?
Of lig je daar
te wachten
op overvloed
en samen

En reis je

naar elders?

Waar je ogen 

blijven bestaan?

Hilde Droogné

Water waarin ik speel

Water
waarin
ik speel
waaruit
ik zwaai
waarvan ik drink
waarvan ik drink
waarin ik onderga
kopje onderga
slokken salmonella
drink en vrolijk zwaai
naar de overkant.

Waarin ik zink
waarin ik zak
tot mijn knieën
ronde rivierkeien
raken.
Waarin ik bovenkom,
oneindige lucht
in mijn longen.
Waarin ik zak
en opstijg,
zak en opstijg,
waaruit ik nog steeds
zwaai,
krachteloos
tot ik gezien
wordt,
ondergaand
zoals de zon,
ondergaand
tot ik eindelijk
de oever op
getrokken wordt.
Water waarin
ik nog durf
duikelen,
voor ik misschien
weer kopje onderga
tot ik mezelf red.

Hilde Droogné

Ben geweest waar stemmen zijn

Ben geweest
waar stemmen zijn,
ben geworden
wat stemmen zijn,
ben stemmen
geworden
die mij zijn,
Stemmen die
fluisteren, schreeuwen,
huilen, zingen, lachen,
Ben al die stemmen geweest
Ben al die stemmen geworden.

Ben de stem
in mijn hoofd
achterna gelopen,
toen ze de hoek
om verdween.

Wou haar nog horen
fluisteren,schreeuwen,
huilen, zingen, lachen,
wou haar te midden
van de andere stemmen
onderscheiden.

Ben haar achterna gelopen,
heb tegen haar gefluisterd,
geschreeuwd,
gehuild, gezongen,
gelachen.
Toen pas keek ze
naar me om,
en streelde mijn keel,
en luisterde
en werd daarna samen
met me stil.

Hilde Droogné

Foto's: Hilde Droogné

Gegraven in vroeger

Gegraven
in vroeger
op zoek naar hart,
en beenderen gevonden
met merg.

Ze spraken
ze lachten
ze klepperden
om mij
die naar hen keek,
hoe ze een vreugdedans
slaakten
om het voorbije
in mij.

Hoe ze een knipoog
slaakten
om het toekomstige
in mij,
die de jonge kansen
in het ootje nam,
en op haar knieën
op de aarde
voorover buigt.

Ze tasten
in het rond
in het duister
naar mijn kansen,
graven ze begerig
terug op,
gooien me
ze toe,
waar ik blind
naar grabbel
in de aarde,
onder de stenen,
en merg vind,
en een beetje
hart,
waar ik op
kan teren,
een leven lang,
ziend.

Hilde Droogné

Hilde Droogné, uit fotoarchief ‘mijn familie’

Pak me in

Zelfportret Hilde Droogné

Pak me in
Pak me in
Pak me in,
in wat je vraagt.
in wat je vraagt van me.
Pak me in!

Pak me uit,
Pak me uit,
Pak me uit,
Snel uit.
Pak me uit
en gooi me
-ongezien, weg,
zoals je doet
alsmaar doet
met wat je anders is,
in me,
anders dan
je had kunnen zijn.

Stuur me weg,
stuur me weg,
stuur me weg,
ver weg,
naar een andere planeet,
een andere plek
dan waar jij woont,
ongestoord wilt
verder wonen.

Pak je in
pak je in
pak je in,
steeds maar in hetzelfde liedje in
steeds maar in dezelfde verpakking
steeds maar in dezelfde beweging,
in jezelf,
met dezelfden rond je.

Weiger me
te ontvangen,
En ik zal wonen
op die andere planeet:
je hoofd, je handen, je buik.
En ik zal er dansen,
wist je dat nog niet?
tot je ogen oplichten
en je handen aannemen
en je buik rust,
eindelijk rust.

Pak me uit,
en ik geef je ogen, handen en een buik
die anders dan jij,
jij zullen zijn!

Hilde Droogné

Wacht tot nog even

Wacht tot nog even 

ik daar bij je ben,

jij daar bij mij bent,

in de kou

in de kou van mijn lijf, of jouw lijf,

dat op een dag,

niet meer warmt.

Wacht

dan tot het daar is,

op een dag daar is,

jou en mij tegelijk 

uit ademt.

Wacht

dan tot het onze laatste 

warmte op de spiegel 

van mijn ziel, of jouw ziel,

weg ademt.

Wacht

dan even

nog even,

tot ik 

uit je adem opsta,

en vertrek,

of jij uit mijn adem opstaat,

en vertrekt.

Naar elders,

in de warmte

tussen ons,

die wacht 

tot het daar terug is.

Op een dag daar samen, 

terug is.

Hilde Droogné

Zelfportret Hilde Droogné

Toen ik je tegenkwam

Foto's: Hilde Droogné

Toen ik je tegenkwam
Lang geleden
je kop in de lucht.
Toen ik je tegenkwam
Lang geleden
Je lijf achterna.
Toen ik je tegenkwam
je lijf in mijn handen
Mijn flanken in je kop,
wist ik nog niet
wist ik nog niet
dat jij daar zat
en in mijn ogen
bokkesprongen
maakte
bokkesprongen
die het gras
onder mijn voeten
tot dauwdruppels
maakte,
die ik één voor één
oplikte,
om aan te sterken.

Hilde Droogné

Zal je geven?

Zal je geven

wat een ander

niet krijgt?

Wat een ander

niet geven kan

Veel te veel

Of net te weinig?

Zodat ik in cirkels

terug trek

en wegtrek

naar de

overkant,

waar ik toekom

op jouw terrein

Dat het mijne niet is,

Dat het mijne niet is?

Zal ik geven

wat een ander

niet krijgt?

Wat een ander

niet geven kan

Veel te veel

Of net te weinig?

Zodat je je in cirkels

terug trekt

en wegtrekt

naar de

overkant,

waar je toekomt

op mijn terrein

Dat het jouwe niet is,

Dat het jouwe niet is?

Zal je geven

Voor als ik even weg ben

op jouw terrein?

Zal ik geven

Voor als je even weg bent

op mijn terrein?

Zodat

wanneer

we terugkomen

op ons terrein

het hier

bijeen ligt,

voor elkaar?

Hilde Droogné

Zelfportret Hilde Droogné

Terugval

Terugval

terug naar af

val ik in mezelf

vol mede dogen.

Val ik met mezelf

alsof het dood gaan is.

alsof mijn huid 

af valt

en daarna 

mijn haar 

uit valt,

ik slechts 

in lompen

geen beweging

meer

verwacht.

Terugval

En terug opstaan

terug naar verder.

Val ik voorover

alsof mijn huid

me traag terug valt

en groeit

en soepel buigt en 

plooit,

om beter te kunnen

wenen.

Hilde Droogné

Zelfportret Hilde Droogné

Als iets tegen valt

Als iets tegen valt

En je wou het

voor het viel, 

Wat zal het zijn daarna,

als het valt, 

daarna?

Als het in duigen valt

op de gronden 

van je ziel,

Raap je het dan op,

De scherven die snijden

in de eelt van je handen?

Of laat je het liggen

Waar het kerft

op de stokken 

van je ziel?

Laat je het liggen?

Of raap je het op?

Opnieuw in je handen,

Tot klei terug?

Hilde Droogné

Zelfportret Hilde Droogné

Zacht dooft het

Zacht dooft het

Dooft het in mij

Wat woorden waren

Wakkert het in mij.

Geduldig harken wat viel

Wat woorden waren

Die vielen op mijn tong

Om in te bijten

En door te slikken 

Voor ik ontvlam

In lichterlaaie zet je

takkenbos en denken.

Hilde Droogné 

Foto's: Bart De Wildeman

Toen je schemerde

Toen je schemerde

door me heen

-telde mijn schreeuw uit je hoofd,

En op je oren sliep

was ik nergens

dan daar

Nergens dan daar waar

de wind met mijn haren speelt

en wacht

tot je komt

en je oren geeft

om me terug te blazen

in mijn handen

die slapen

en wachten.

Hilde Droogné

Zelfportret Hilde Droogné

De tijd loopt

De tijd loopt

en duwt opzij,

het nu.

En trekt zich op

aan later,

Wanneer de ruiten

niet meer

aan diggelen

vallen.

Het wacht,

Trekt zich krom,

Trekt zich voorbij

en vervelt

tot een

ander

huis

dat wonen zal.

Hilde Droogné