op de wind
die guur
mij naakt
worden weten
van de veren
die mij naderen
alsmaar naderen
tot mijn mond hapt
Wacht mijn veren uitgestrekt
op de wolken
Ze wuiven
worden wit
worden zwart
worden wijd
en weerloos
wiegen hoog
tot mijn mond
voldaan sluit
alleen nog maar zweeft
tussen de veren
die mij naderen,
alsmaar naderen.
Hilde Droogné
 |
| Foto: Bart De Wildeman |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten