Zal je geven?

Zal je geven

wat een ander

niet krijgt?

Wat een ander

niet geven kan

Veel te veel

Of net te weinig?

Zodat ik in cirkels

terug trek

en wegtrek

naar de

overkant,

waar ik toekom

op jouw terrein

Dat het mijne niet is,

Dat het mijne niet is?

Zal ik geven

wat een ander

niet krijgt?

Wat een ander

niet geven kan

Veel te veel

Of net te weinig?

Zodat je je in cirkels

terug trekt

en wegtrekt

naar de

overkant,

waar je toekomt

op mijn terrein

Dat het jouwe niet is,

Dat het jouwe niet is?

Zal je geven

Voor als ik even weg ben

op jouw terrein?

Zal ik geven

Voor als je even weg bent

op mijn terrein?

Zodat

wanneer

we terugkomen

op ons terrein

het hier

bijeen ligt,

voor elkaar?

Hilde Droogné

Zelfportret Hilde Droogné

Terugval

Terugval

terug naar af

val ik in mezelf

vol mede dogen.

Val ik met mezelf

alsof het dood gaan is.

alsof mijn huid 

af valt

en daarna 

mijn haar 

uit valt,

ik slechts 

in lompen

geen beweging

meer

verwacht.

Terugval

En terug opstaan

terug naar verder.

Val ik voorover

alsof mijn huid

me traag terug valt

en groeit

en soepel buigt en 

plooit,

om beter te kunnen

wenen.

Hilde Droogné

Zelfportret Hilde Droogné

Als iets tegen valt

Als iets tegen valt

En je wou het

voor het viel, 

Wat zal het zijn daarna,

als het valt, 

daarna?

Als het in duigen valt

op de gronden 

van je ziel,

Raap je het dan op,

De scherven die snijden

in de eelt van je handen?

Of laat je het liggen

Waar het kerft

op de stokken 

van je ziel?

Laat je het liggen?

Of raap je het op?

Opnieuw in je handen,

Tot klei terug?

Hilde Droogné

Zelfportret Hilde Droogné

Zacht dooft het

Zacht dooft het

Dooft het in mij

Wat woorden waren

Wakkert het in mij.

Geduldig harken wat viel

Wat woorden waren

Die vielen op mijn tong

Om in te bijten

En door te slikken 

Voor ik ontvlam

In lichterlaaie zet je

takkenbos en denken.

Hilde Droogné 

Foto's: Bart De Wildeman

Toen je schemerde

Toen je schemerde

door me heen

-telde mijn schreeuw uit je hoofd,

En op je oren sliep

was ik nergens

dan daar

Nergens dan daar waar

de wind met mijn haren speelt

en wacht

tot je komt

en je oren geeft

om me terug te blazen

in mijn handen

die slapen

en wachten.

Hilde Droogné

Zelfportret Hilde Droogné

De tijd loopt

De tijd loopt

en duwt opzij,

het nu.

En trekt zich op

aan later,

Wanneer de ruiten

niet meer

aan diggelen

vallen.

Het wacht,

Trekt zich krom,

Trekt zich voorbij

en vervelt

tot een

ander

huis

dat wonen zal.

Hilde Droogné